از مننژیت تا درمان
به گزارش وبلاگ آژانس الکترونیکی، در بیماری مننژیت مننژها (غشاهایی که روی مغز و نخاع را می پوشانند) دچار التهاب می شوند. این بیماری اغلب بر اثر یک عفونت ویروسی یا باکتریایی ایجاد می گردد.
در بیماری مننژیت1مننژها (غشاهایی که روی مغز و نخاع را می پوشانند) دچار التهاب می شوند. این بیماری اغلب بر اثر یک عفونت ویروسی یا باکتریایی ایجاد می گردد. نوع ویروسی مننژیت شایع تر بوده و معمولاً شدت آن کمتر از مننژیت های باکتریایی می باشد. نوع باکتریایی مننژیت خیلی کمتر رخ می دهد اما بسیار شدید بوده و می تواند حتی باعث مرگ گردد. گرچه هر دو نوع مننژیت می توانند در هر سنی روی دهند، اما مننژیت باکتریایی بیشتر در بچه ها و مننژیت ویروسی بیشتر در جوانان رخ می دهد. در موارد نادری ممکن است مننژیت بر اثر یک عفونت قارچی نیز ایجاد گردد، این نوع از مننژیت بیشتر در بیماران مبتلا به ایدز و بیمارانی که دچار اختلال سیستم ایمنی بدن هستند مثل لوسمی (سرطان خون) دیده می گردد.
علل ایجاد مننژیت:
انواع مختلفی از ویروس ها می توانند باعث بروز مننژیت شوند اما شایع ترین نوعی که این بیماری را ایجاد می نماید از گروه انتروویروس ها می باشد که باعث بروز گلودرد یا اسهال نیز می گردد. خیلی به ندرت ممکن است ویروسی که عامل بیماری اوریون می گردد مننژیت نیز ایجاد کند. اگر فردی مشکوک به ابتلا به مننژیت باشد؛ باید فوراً او را به پزشک رساند و حتماً نیز باید در بیمارستان بستری گردد. در بیمارستان بلافاصله داروهای آنتی بیوتیک به وسیله ورید به او تزریق شده، یک نمونه از مایع نخاع بیمار گرفته و برای آنالیز وجود عفونت به آزمایشگاه فرستاده می گردد. مننژیت های ویروسی بیشتر در فصل تابستان شیوع پیدا می نمایند. مننژیت های باکتریایی بیشتر بر اثر عفونی شدن مننژها با باکتری ای به نام نایسریا مننژیتیدیس (2) در بچه ها و نوجوانان ایجاد می شوند؛ این باکتری باعث بروز نوعی از مننژیت می گردد که به آن مننژیت مننگوکوکی (3) می گویند و خود آن نیز به سه نوع A,B, C تقسیم می گردد. نوع B شایع ترین نوع مننژیت منگوکوکی در انگلستان می باشد. گرچه باکتری نایسریامننژیتیدیس در پشت حلق بسیاری از افراد وجود دارد اما فقط تعداد بسیار کمی از آنها دچار مننژیت می شوند. سایر باکتری هایی که می توانند باعث بروز مننژیت شوند شامل باکتری هموفیلوس آنفلوانزا (4)، استرپتوکوک پنومونیه (5) می باشند که هر دوی این باکتری ها می توانند هم چنین باعث گلودرد و عفونت ریه شوند.به ندرت مننژیت باکتریایی به صورت عارضه ای از یک عفونت که در جای دیگری از بدن وجود داشته است بروز می نماید، برای مثال باکتری ای که باعث بیماری سل می گردد می تواند خود را از ریه ها به مننژ رسانده و باعث التهاب آن ها و در نتیجه عامل ایجاد بیماری مننژیت نیز گردد. مننژیت های باکتریایی معمولاً به صورت موارد تک در افراد دیده می شوند، اما با این حال ممکن است در برخی مواقع چندین نفر با هم دچار این بیماری شوند که این شرایط بیشتر در مدارس دیده می گردد و این نوع از مننژیت بیشتر در فصل زمستان رخ می دهد. افرادی که به دلیل دچار بودن به یک بیماری، سیستم ایمنی شان ضعیف شده است (مثلاً در مبتلایان به ایدز و یا کسانی که تحت شیمی درمانی قرار دارند)، در خطر بیشتری برای ابتلا به انواع مننژیت ها هستند.
علایم مننژیت:
در ابتدای ابتلا به بیماری مننژیت ممکن است عوارض مبهم و شبیه آنفلوانزا همانند تب خفیف و درد ایجاد گردد، اما بعد از مدتی این علایم شدیدتر خود را نشان می دهند. عوارض بیماری در مننژیت های باکتریایی شدیدتر بوده و ممکن است به سرعت ایجاد شوند (اغلب در عرض چند ساعت علایم شدید این بیماری بروز می نمایند)، علایم مننژیت های ویروسی ممکن است چند روز طول بکشند تا ظاهر شوند، در حالی که علایم مننژیت های قارچی یا مننژیت سلی خیلی آهسته تر ایجاد شده و ممکن است چندین هفته طول بکشند تا خود را نشان دهند.علایم مننژیت در افراد بزرگسال ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- سردرد شدید.
- تب
- سفت شدن گردن.
- عدم تحمل نورهای روشن و زیاد.
- تهوع و استفراغ.
- در مننژیت منگوکوکی دانه ها یا لکه های قرمز مایل به بنفش در سرتاسر بدن ایجاد می شوند.
مننژیت های باکتریایی ممکن است باعث بروز تشنج، خواب آلودگی و کما (اغماء) شوند مگر این که درمان مناسب و سریعی برای آن ها صورت گیرد.
نحوه درمان مننژیت:
اگر فردی مشکوک به ابتلا به مننژیت باشد؛ باید فوراً او را به پزشک رساند و حتماً نیز باید در بیمارستان بستری گردد. در بیمارستان بلافاصله داروهای آنتی بیوتیک به وسیله ورید به او تزریق شده، یک نمونه از مایع نخاع بیمار گرفته و برای آنالیز وجود عفونت به آزمایشگاه فرستاده می گردد. هم چنین ممکن است سی تی اسکن یا ام آر آی نیز گرفته گردد تا احتمال وجود آبسه مغزی آنالیز گردد.اگر با انجام آزمایش مایع نخاع، تشخیص مننژیت باکتریایی تأکید شد، تزریق آنتی بیوتیک ها حداقل به مدت یک هفته ادامه می یابند و اگر معین شد که مننژیت سلی می باشد داروهای ضد سل تجویز می گردد و در مواردی که مننژیت باکتریایی وجود دارد بیمار باید تحت نظر دقیق در بخش مراقبت های ویژه (آی سی یو) قرار داشته باشد. در چنین مواردی مایعات داخل وریدی (سِرُم)، داروهای ضد تشنج و داروهایی برای کاهش التهاب در مغز مثل داروهای کورتون دار (کورتیکواستروئیدها) ممکن است تجویز شوند. مننژیت های ویروسی معمولاً در عرض یک تا دو هفته به طور کامل بهبود می یابند، اما مننژیت های باکتریایی ممکن است هفته ها یا ماه ها بهبودی شان طول بکشد. گاهی اوقات به دلیل صدماتی که بر اثر مننژیت به قسمت هایی از مغز وارد می گردد ممکن است مشکلاتی مثل اختلال در شنوایی یا ضعف حافظه نیز ایجاد گردند. حدود 10% افرادی که به مننژیت های باکتریایی مبتلا می شوند حتی با وجود درمان های مناسب نیز خواهند مرد. مرگ معمولاً در شیرخواران و هم چنین افراد سالخورده روی می دهد.
پیش گیری از مننژیت:
برای افرادی که در تماس نزدیک با بیمار مبتلا به مننژیت (منگوکوکی) هستند معمولاً به مدت 2 روز آنتی بیوتیک تجویز می گردد. با این درمان هرگونه باکتری منگوکوکی که در پشت حلق این افراد وجود دارد از بین خواهد رفت و از انتشار آن به سایر افراد نیز جلوگیری می گردد. هم چنین بچه ها بر علیه باکتری هموفیلوس آنفلوانزای نوع B و باکتری نایسریا مننژیتیدس تحت واکسیناسیون قرار می گیرند.پی نوشت ها:
1.Meningitis
2.Neisseria Meningitidis
3.Meningococcal
4.Haemophilus Influenza
5.Streptococcus Pneumoniae