مایک هورن؛ مردی که از سفر های ماجراجویانه مرگبار پول درمی آورد - وبلاگ آژانس الکترونیکی

به گزارش وبلاگ آژانس الکترونیکی، خبرنگاران: یک مار من را گزید و دید چشمانم را از دست دادم و همین طور تمام حس صورتم را. به مدت پنج روز هیچ چیزی نمی توانستم ببینم.

مایک هورن 53 ساله در خصوص اولین سفر مهم اکتشافی اش که تنها بود، صحبت می نماید؛ سال 1997 زمانی که به آمریکای جنوبی سفر نموده بود تا طول رودخانه آمازون را شنا کند.

سفر طاقت فرسای او شش ماه طول کشید، سفری که در حین آن هنگام پریدن از آبشار پایش شکست، افراد یک قبیله محلی وسایلش را دزدیدند و از کرانه های رودخانه به او شلیک شد.

این ماجراجوی متولد آفریقای جنوبی که در هنگام سفر مجبور شد برای غذایش شکار کند، می گوید بدنش به میزبان انگل ها تبدیل شده بود و برای مدت های طولانی مجبور بود در رودخانه زندگی کند، با این حال آن مار گزیدگی را خطرناک ترین تجربه سفرش می داند.

مایک هورن،1997

مایک که 7000 کیلومتر فاصله بین ساحل دو اقیانوس اطلس و آرام را سفر کرد، می گوید: متوجه گزیدگی نشدم تا این که احساس کردم کل دنیا دور سرم می چرخد و داشتم تمرکزم را از دست می دادم.

آن موقع نمی توانستم به خانه زنگ بزنم. تمام چیزی که داشتم یک مکان یاب شخصی بود که روی آن 16 پیام تعیین ذخیره شده بود که می توانستم برای همسرم بفرستم. بعد از سه روز حالم خیلی بد شد و تصمیم گرفتم پیام دارم می میرم را بفرستم. ولی قبل از این که بتوانم دکمه ارسال را فشار دهم، بیهوش شدم.

در خاتمه این سفر مایک فهمید که می خواهد یک توریست حرفه ای گردد و از آن موقع تا کنون او تجربه حضور در تعدادی سفر طاقت فرسای اکتشافی را داشته است؛ سفر هایی که در آن ها مجبور شده از جانش مایه بگذارد.

این سفر ها شامل دور زدن دنیا از روی خط استوا به تنهایی و بدون یاری هیچ وسیله موتوری در سال 1999 و همچنین اولین سفر (به طور مشترک) به قطب شمال با اسکی در سال 2006 است. او همچنین توانسته شغلی پیروز به عنوان کارشناس تلویزیونی و یک سخنگوی انگیزه دهنده برای خودش ایجاد کند.

مایک می گوید اولین سفر اکتشافی او در 8 سالگی بوده، او بدون حرف زدن با کسی تصمیم گرفت با دوچرخه از خانه شان در ژوهانسبورگ به مزرعه عمویش که 300 کیلومتر دورتر بود، برود.

او گفت: می دانستم این کار زمان زیادی می برد. می دانستم فاصله زیادتر از آن است که بتوانم بروم و می ترسیدم اگر به پدرم بگویم، مخالفت کند. اما دوست داشتم آزادانه برایش کوشش کنم.

وقتی پدرش که یک بازیکن راگبی پیروز بود، فهمید چه اتفاقی افتاده، پشت ماشین نشست و مایک را که کنار جاده بود، سوار کرد.

او می گوید: پدرم عصبانی نشد. فقط به من گفت، وقتی می خواهی کاری بکنی به من بگو و من می توانم یاریت کنم... او همواره حامی من در انجام کار های غیرعادی بود.

پس از یکسال خدمت سربازی در ارتش آفریقای جنوبی و نبرد در آنگولا، مایک در رشته دانش ورزش از دانشگاه استلنبوش مدرک گرفت. او که می خواست از دست رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی خلاص گردد سال 1989 در 24 سالگی از این کشور بیرون زد و تا کنون در سوئیس ساکن است.

در سوئیس او مربی اسکی شد، اما خیلی زود حوصله اش از این کار سر رفت و تصمیم گرفت برای چند سفر اکتشافی کوچک راهی پرو گردد. یکی از این سفر ها قایقرانی در کولکا کنیون بود؛ یکی از عمیق ترین دره های دنیا که او مجبور بود در آن هر روز با سیلاب مقابله کند.

با گذشت زمان که سفر های او بلندپروازانه تر شد، اسپانسر ها سراغش آمدند و آقای هورن توانست راهی برای جور کردن خرج سفرهایش پیدا کند. او حالا یک کارخانه اتومبیل سازی دنیای و یک شرکت سازنده ساعت های لوکس سوئیسی را به عنوان پشتیبان در اختیار دارد.

توضیح سفر های او در 11 کتاب و تعدادی سریال تلویزیونی آمده است. یکی از این ها سریال فرانسوی وحشی (A LEtat Sauvage) است که در آن ماجراجو یک فرد مشهور را همراه سفرهایش می نماید.

مایک در بیشتر سفر های اکتشافی اش تنها است و برخی از آن ها -مانند سفر سال 2002 با قایق و کایاک روی مدار شمالگان- یکسال یا بیشتر طول می کشد.

او می گوید عاشق تنهایی است، اما در عین حال تاکید می نماید که از دست دادن کتی (همسر و مدیربرنامه هایش به مدت 20 سال) که سال 2015 به دلیل سرطان سینه درگذشت، برایش بسیار سخت بوده؛ زنی که حرفه او را در سال 2007 پایه گذاری و آن را به یک نام معتبر تبدیل کرد.

مایک می گوید: برای سال ها پیش می آمد که من برای پنج روز هم خانه نبودم، هرچند که گاهی برای آن ها بلیت هواپیما می گرفتم تا در بخشی از سفر همراه من باشند.

مایک بیشتر از یک بار زندگی اش را به خطر انداخته است. برای مثال سال گذشته میلادی که همراه با رفیق ماجراجویش بورگی اوسلند بار دیگر به قطب شمال سفر کرد، 1800 کیلومتر را روی یخ های لغزان و خطرناک در تاریکی (در زمستان قطبی که نور روز وجود ندارد) طی کرد.

دست های مایک سرمازده شده بود و او و رفیقش تقریبا غذایی برای خوردن نداشتند: فکر می کردم که هرگز نمی توانم برگردم.

او از چنین تجربه هایی برای شغلش به عنوان یک سخنگوی انگیزه دهنده و مربی استفاده می نماید، شخصی که تیم های فوتبال آلمانی را تمرین داده و برای تجارت های عظیم از انعطاف پذیری می گوید: همه ما قدرت انعطاف پذیری داریم، ولی احتیاج ما به آن کم و بیش به کاری که در زندگی می کنیم، بستگی دارد و صندلی اجتماعی مان... شما باید آن را پرورش دهید.

او همچنین معتقد است که بسیاری از ما خیلی وقت ها گزینه های زیادی پیدا می کنیم که موجب می گردد بی خیال انعطاف پذیری مان شویم و به جنگ مسائل نرویم.

مایک می گوید: از شر این گزینه ها خلاص شوید و تصمیم بگیرید که فقط یک کار را انجام دهید. وقتی به قطب شمال می روم، می دانم که هیچ عملیات نجاتی در کار نخواهد بود. گزینه دیگری وجود ندارد جز این که راه بروم و به هدفم برسم. نمی توانم بی خیال شوم. این زمانی است که مصمم تر می شوید و بعد از سقوط می توانید دوباره روی پایتان بایستید.

او می گوید پس از درگذشت کتی به چابکی گذشته نیست، اما شرکتش هنوز 5 کارمند دارد؛ مقایسه کنید با اوج کار در سال 2012 که 36 کارمند داشت. آلیستار گولینگ که صاحب شرکت اکستریم اینترنشنال، یک شرکت رسانه های برای ورزش های ماجراجویی است، می گوید این ماجراجوی اهل آفریقای جنوبی، هم برند خودش را به خوبی ساخته و هم یاری نموده تا راه برای تجارت گردشگری ماجراجویانه هموار گردد.

او گفت: حالا خیلی از مردمی که قصد سفر دارند، به دنبال ماجرا هایی هستند که موجب ترشح آدرنالین شان بگردد و این تا حد زیادی مدیون افرادی مانند مایک است.

چالش این روز های ماجراجویان (از جمله آقای گولینگ) این است که جلب توجه افراد خیلی سخت شده است: دنیا کشف شده و پیدا کردن یک موقعیت خاص سخت تر شده است. مایک هنوز هم چند سفر اکتشافی را در ذهن دارد، هرچند نگران است که شاید بخشی از یک گونه رو به انقراض باشد.

منبع: bbc